Ik ben geboren
in Soignies, op zaterdag 7 juni 1975. For those who believe: mijn horoscoop
is tweeling. Verder weet ik niet welke planeten invloed hebben op mijn karakter.
Ik liet me vaak vertellen door mensen die met astrologie bezig zijn dat het
allemaal klopt. Dus voor wie daar graag mee bezig is, en voor de volledigheid:
mijn geboorte was rond 10.15u in de voormiddag.
Dit zou m’n eerste foto zijn in de armen van m’n ouders, vol vlekjes,
want ik had blijkbaar uitslag door de warmte. Geen paniek, heb er niks aan overhouden.
.
Papa Pellegrino is de jongste van drie, zoon van de Italiaanse gastarbeider Giuseppe en de Waalse met Canadese roots Suzanne, die in La Louvière woonden. Mijn mama Anne-Marie is de jongste van vier. Mijn grootouders Raymond en Marie-Andréa woonden in Nimy, een deelgemeente van Mons.
.
Mijn eerste zes levensjaren bracht ik door in Braîne-Le-Comte. In 1981 beslisten m’n ouders om naar zee te verhuizen, naar Middelkerke, waar we elk jaar een zomer op vakantie kwamen. Achteraf gezien de beste beslissing met veel invloed op mij. Ook al werden mijn talenten van entertainer tijdens schoolfeestjes ten volle benut, God weet waar ik beland zou zijn in die grijze Henegouwse regio… Broertje Emmanuel was toen pas enkele maanden oud. De gezonde zeelucht zou voor een derde sibling zorgen, mijn zusje Marie.
.
Tiener zijn in Middelkerke eind jaren ’80 was super! Discotheek “Club 21” onder het Casino, lunaparks waar iedereen elkaar wist te vinden, tal van cafés, van alles te doen in de glorieuze “put” aan het Casino… Life was good. Zeker in de zomermaanden. Elke dag iets op de Zeedijk te beleven en al die knappe toeristjes... Ik had er ook m’n eerste job, bij een go-kart verhuring. Middelkerke was toen echt great! Vandaar dan ook: #MMGA
. .
Tijdens mijn studiejaren maakte ik iets te veel plezier wat me de kans bood om verschillende scholen te leren kennen, kwestie van er een positieve draai aan te geven. Uiteindelijk stopte ik na m’n passage in Brugge met m’n diploma Toerisme en Onthaal op zak. Daags na m’n laatste examen vertrok ik naar Mallorca om er te gaan werken. Na een geslaagde stage tijdens het schooljaar bood de grote meneer wijlen Gerard Bracxk mij een contract aan die ik met beide handen aannam. Zo kwam ik later ook in Fañabé op Tenerife. Wat een avontuur was dat, Alpha animator zijn, een droomjob. Ik zou het iedereen aanraden. Al is het maar voor een maand als zomervakantiejob: zeker doen!
. .
Na enkele seizoenen in het zonnetje zocht ik het iets serieuzer op en trok ik met een goeie vriend richting The Isle Of Man. Het hoe en waarom is een heel hoofdstuk op zich. Ik zal het kort houden en meegeven dat ik daar gewerkt heb bij FNTC, een kantoor dat verschillende bedrijven beheerde. Gelet op het gunstig financieel klimaat zijn er daar wellicht tien keer meer bedrijven gevestigd dan dat er inwoners zijn. Van inwoners gesproken, een wistjedatje? De Bee Gees zijn oorspronkelijk van daar afkomstig. Ook een bezoekje aan dat eiland kan ik iedereen aanraden. Prachtige natuur, machtig volkje dat tal van oude tradities in ere weet te houden.
. . . .
Begin de nillies kwam ik terug naar België en ging ik werken bij de toeristische dienst van Middelkerke. Al bij al een goeie periode, had er met Peter de best boss ever. Ik was er verantwoordelijk voor de jumelagebetrekkingen waarmee we meer en meer evenementen gingen organiseren met o.a. het Belgische Bierweekend in Epernay, de hoofdstad van de Champagne. Het jaarlijkse Landbouwweekend was ook een ferme uitdaging. Toch was het voor mij duidelijk dat een carrière in de ambtenarij niet echt mijn ding was.
. .
Ik ging dan ook meer en meer m’n eigen ding doen, organiseerde onder andere 13 jaar de Maatjeshappening in het Casino, was uitgever van verschillende brochures en magazines zoals horecagids “De Bon Vivant”, het satirisch krantje “De Stoete Middelkerkenoare” of nog het bordspel “Ostènschepoly”. Ik stond ook een tiental jaar met het kerstkraampje “Ischgl Inn” op de kerstmarkt, eerst in Roeselare en dan Oostende. Uiteindelijk hing ik dan ook m’n ambtnaarsvestje aan de haak.
. . .
Zo kwam ik in 2017 in de Crayon in Oostende. Een machtig cafeetje als je ’t mij vraagt. Don’t take my word for it, en spring gerust eens binnen als je in de buurt bent. Je komt hier bijna alle types mensen tegen. Enkel assholes zijn er niet. Het is dan ook een café waar je op je gemak kan zitten, een babbeltje slaan, de gazet lezen en als het moment er is breken ook wel de nodige feestjes uit. Daar zorgen verschilende DJ's voor die elkaar wekelijks afwisselen. Op sportief vlak wordt er aan de toog van de Crayon gesupporterd voor Union. En dit nog toen ze in tweede klasse zaten! In tegenstelling tot veel van de “nieuwe” supporters… Zowel in sport als in real life groeit je aanhang met je succes. Sinds 2019 is Crayon ook de plaats die huiskat Primus Corleone thuis noemt. Mijn buddy stond hier plots voor de deur en werd in no time de lieveling van alle klanten.
. .
Pal aan de overkant van de Crayon vindt je Retro Shack: een tweedehandsvinylwinkel met een aanzienlijk aanbod van jazz, pop, rock en soundtracks. Al bij al zo’n 13.000 albums, twee keer zoveel singles en ook nog stappels CD’s... Best wat tijd uittrekken dus als je ons clubhuisje opzoekt. Zo beschouwen we het namelijk. Samen met een kleine maar hechte groep zorgen we ervoor dat alles daar in goede banen geleid wordt. Niemand van ons beschikte als kind over een tree house, dus is dit het dan maar geworden.
. .
Mijn laatste uitdaging was het opstarten van BaristaCat. Toen ik mijn vondeling Primus in huis haalde, of beter gezegd toen hij besliste om hier te komen wonen, kwam het concept van kattencafé af en toe ter sprake. Ik bezocht alle toen bestaande kattencafés van het land, kreeg overal wat info, de nodige tips en tricks, lijstjes met punten waar op gelet moest worden. We waren er klaar voor en dan kwam Corona… Alle plannen in de frigo en wachten geblazen. Uiteindelijk gingen de deuren open in oktober 2022. Zelf moest ik opnieuw op de schoolbanken plaatsnemen om m’n diploma dierenasielbeheerder te halen en ondertussen vonden heel wat katjes een nieuwe thuis. Een leuk gevoel moet ik zeggen om telkens te weten dat zij in een warm nest terechtkomen.
. .
De hoofdstukken
over miserie, tegenslagen, liefdesverdriet en zwarte sneeuw zal ik jullie besparen.
Wel is het zo dat elke ervaring mij iets heeft bijgeleerd, de goeie en zeker
de slechte. Vooral als het op mensen aankomt. De grootste waarheid die er is,
is wel dat je de mensen leert kennen wanneer je er even slecht voor staat. Zoals
Jimmy Cox het in 1923 schreef: “Nobody knows you when you’re down
and out…”
Voor wie het liedje niet zou kennen, hier de link naar de versie van Eric
Clapton op z’n “Unplugged” album. Enjoy.